نویسنده :دکتر ویدا احمدی (دانا کامران)
آنچه که ما امروزه آن را پول می نامیم در روزگار ما از موادی متفاوت با روزگاران قدیم ساخته می شود در حال حاضر کاغذ مخصوص این ابزار تجارت و معامله و نیز آلیاژهایی که به کار می روند جای مواد دوران کهن را گرفته اند.طلا و نقره مواد سازنده مسکوکات ازمنه گذشته بودند هرچند امروزه هم سکه طلا هست اما نه به عنوان وسیله رایج مبادلات تجاری و خرید و فروش.
اما در ادوار باستانی طلا و نقره در تجارت و مبادلات نقش مهمی داشتند.آنچه در این میان مهم است چرایی این نکته است که دلیل بهره گیری از این فلزات خاص چه بوده است،آیا صرفا فراوانی آن در گذشته و یا دلیلی مهمتر از این .
آنچه مسلم است این است که طلا و نقره در هیچ دوره ای از تاریخ حتی در قیاس با جمعیت ،فراوان نبوده است و ارزشمندی و معیار ارزیابی بودنش برهانی بر این امر است، پس باید پاسخ این پرسش را در ساحت دانش کیمیاگری جستجو کرد. طلا و نقره دو فلز گرانبها در کیمیاگری و نتیجه " کیمیاگری " است یا همان OPUS MAGNUSعمل بزرگ .
ارزش اساسی این دو فلز بخاطر تلاش و استقامت کیمیاگر در فرآیند تبدیل فلز پست به یکی از این دو فلز گرانبهاست که در " انبیق" یا " اتانور" تحقق می یابد و درواقع رشد و شکوفایی توانایی های بالقوه خود کیمیاگر و ارتقا مرتبه وجودی اوست .هرچند کیمیاگران خود بر این باورند که طلا و نقره و اکسیر در دانش ایشان نمادین نیستند بلکه دلالت بر اموری واقعی دارند که کیمیاگر به آنها دست یافته است و در کنار آن به لحاظ وجودی نیز رشد کرده و فعلیت یافته است.اینکه خورشید را با طلا و ماه را با نقره همسان دانسته اند و در ادبیات و هنر نمودهای آن فراوان است نیز دلالت بر همین واقعی بودن دستاوردهای کیمیاگری است و نه نمادین بودن آن.زیرا حتی امروزه هم با پیشرفت علوم و فنون می بینیم که خورشید و ماه فواید و کارآیی های مادی بسیاری دارند که علم آنها را دریافته است و اهمیت این دو صرفا به باورهای افسانه ای و کهن خلاصه نمی شود.نتیجتا اینکه کاربرد این دو فلز ارزشمند در امور تجارت بر بنیاد چنین ارزش کیمیاگرانه ای استوار است.
